Korzeń żywokostu

Korzeń żywokostu

Nazwy żywokostu świadczą o jego tradycyjnym zastosowaniu w leczeniu złamań kości. Łacińska nazwa Symphytum officinale L. pochodzi od greckiego słowa „zjednoczyć”. Od wieków żywokost jest również ziołem wykorzystywanym do leczenia ran i nadal pozostaje wysoko ceniony za swoje właściwości.

Właściwości lecznicze żywokostu

• stosuje się niemal wyłącznie zewnętrznie w stanach zapalnych, stłuczeniach, skręceniach, zwichnięciach, przy naciągniętych wiązadłach i mięśniach, artretyzmie, powiększeniu gruczołów, trudno gojących się ranach i czyrakach,
• pobudza ziarninowanie i regenerację tkanek.

Żywokost zawiera dwie substancje, które w badaniach laboratoryjnych okazały się aktywne biologicznie. Są to alantoina, która powoduje wzrost szybkości podziału komórek i kwas rozmarynowy zmniejszający stan zapalny.

Uważa się, że terapeutyczne właściwości żywokostu są oparte na jego właściwościach przeciwzapalnych i przeciwbólowych.

Tradycyjnie korzenie i liście przyjmowano wewnętrznie w chorobach płuc, zapaleniu żołądka, wrzodach i krwawieniach z przewodu pokarmowego, jednak po wykryciu obecności toksycznych alkaloidów zaprzestano stosowania wewnętrznego żywokostu.

Źródła

1. Andrew Chevallier, Encyclopedia of Herbal Medicine: 550 Herbs and Remedies for Common Ailments Hardcover – Illustrated, 2016
2. Wikipedia, wersja polska i angielska
3. Ben-Erik van Wyk, Michael Wink, Rośliny lecznicze świata. Ilustrowany przewodnik, Wrocław 2008

1. https://www.botanical.com/botanical/mgmh/c/comfre92.html